Po t’më këpus dorë e saj

PO T’MË KËPUS DORË E SAJ …

Sabit Rrustemi

( Poezi të shkruara fundprillit nëpër vite )

NË STINËN TIME

Hapet dita e qielli
ai syth blerosh në Çepur çelë
e thithë dritë
si shpirt yti në zemrën time

Ti më ngrohë kudo që je
më jep jetë e shpërthim të ri
si ky diell

Stinëve të jetës sime
Përherë je PranëVerë

( 28 prill 2010 )

NË KËTË TË DIELË FUNDPRILLI

Kjo e dielë fund prilli
e shkruan poezinë më të dielltë
për ty
imja Natyrë

Merrmë diku
nën ndonjë lulnajë pemësh
më streho
të t’më shijojë Ajo

Ta ndiej si më prekë
si më nuhatë
e mbushet erë

Dhe po t’më këpus
dorë e Saj
s’ do t’gjëmoj

Do t’lotoj së brendshmi
pa lëshuar zë
varrën e posahapur
përngadal do ta mbyll

Sall ajo
oh sall ajo të mos preket
e të kënaqet sadopak

Në këtë të dielë fund prilli
kur dielli kohë pas kohe
i a puthë buzë e faqe
edhe për mua

( 28 prill 2010 )

TEK AJO PARAJSË DASHURIE

E tëra je tek unë
përmes asaj stine të hershme
atyre drithmave që na mikluan
nëpër të tjera stinë

Sa rrugë shkelëm sa dritare cakërruam
përbiruar kthinave të padukshme të shpirtit
deri tek puthjet që ëndërruam

E tëra je tek unë

Përmidis trupit frymëmarrjen tënde dëgjoj
dhe atë puls zemre tek hapet e mbyllet
me një ritëm dashurie

Eci tutje drejt atij stacioni buzësh
një buqetë puthjesh mes gjuhësh kërkojmë
po sytë depërtojnë edhe më thellë

Në atë plazh shpirti
tek ajo parajsë dashurie ndalen
shtrihen e shkrihen pa reshtur

( 28 prill 2014 )

PA NJË VDEKJE MBES

Krejt harroj që është e Martë
kur më shfaqet ajo që e pres
brenda Jetës pa një Vdekje mbes

( 28 prill 2015

Ç’PËRRALLË E SHTIRUR

Ka kohë që nuk i numëroj ditët
datat
orët

Nëpër gjysmëdritëzash shpërgjumem shpresash
shtigjeve gjysmë të errëta përhumbem ëndrrave
e llampat e përshpirtshme nuk ndriqojnë në Notre Dam
e në Maje të Çepurit
ende

Sytë e Stinës jeshile
janë dehur diku udhëve pakrye të kësaj kohe
që keq është mbërthyer Pyllit të pashkelur të Brinjës

Shkove për t’u kthyer a mbete për t’mos ardhur
ti KoloVajzë andej Angrit

Fund e krye iu rashë brigjeve të këtij Lumi të Moçëm

Prita dhe t’lemen e Diellit te porta e fshehur e Kalasë
për t’ia prekur fundin ujit që s’lëviz pa qepikun tënd
e gjurmë loti a zemre që pulson nuk pashë

Në Shtëpinë e Jetës së Bekueme
aty ku nis e s’ndalet rrjedha e këtij Lumi
iu përgjërova Shënjtreshës Sonë
në emër të atij Betimi të marrë

S’di ndonjë Ujk Mali a Këlysh Konzervash udhën ta preu
nuk u doke as për be
e rr’fe

Sa thirravaje gjëmuan mbi dhera e nën dhera

Mali i Thirrës u dridh u rodh
e nuk gjegje
as rrezeve të diellit gjetheve përbirove

Më bëre me fol vetmeveti
para k’tij mali që rrëzohet
e k’tij Deti që digjet

Marrëzisht i besova Njomësisë sate
asaj Ëndrre që s’nxinet brenda një jete
pa më bërë fët mendja se më ke dalur bese

KoloVajzë e fshehur në bisht dhelpre

Lëre që gjuhën time e përpive
po edhe ujin e Angrit të Moçëm
me një lëvizje e ngrive

Ç’përrallë e shtirur dole
duke u stërsillur nëpër bole

( 28 Prill 2019 )

# Angri – emërtimi ilir i Moravës së sotshme.

SKUQJA E FJALËVE TË NGRËNA

Mund të lyhemi
të shlyhemi e të përlyhemi në pakufi
mundemi
si ajo loja e moçme
që emrin s’po ia di …

Unë të shtirem si gjarpër
e ti si bollë
trupit tim t’i hiqet një dredhë
fytyrës sate t’i vëhet një njollë
derisa sytë të na mbulohen me dhe
a ndonjë shollë

Po kur t’prishet moti
e një furtunë reshë të ndizet
t’na shenjëzojë e zjarrta vetëtimë
në të njëjtën çufrrajë Çepuri
mund të truçohemi prapë
natën ta gdhijmë

Atëherë
kush do të skuqet më shumë
zjarri që s’u ndez
a fjalët e ngrëna
që s’lanë vend me u pa më

( 28 prill 2019 )

( Fotografia: Në një nga takimet letrare në komunën e Vitisë… )