KTHIM
(Dedikim vetes për ditëlindje)
Luljeta Aliu
Unë kthehem nga zjarri,
Duar të djegura, por sy të pashuar,
Nga shpatullat më shpërthyen flatrat
Dhe me krenari barti brirët.
Nën lëkurë – heshtje që digjet.
Shpirt i flakëruar që nuk kërkon shpëtim,
veç ndriçim
në vendin ku yjet i kanë vjedhur.
Emër nga kujtesa e perëndive,
zjarr i grabitur jo për rebelim,
por për kujtesën që pranga shkrinë.
Shikim që s’kthehet prapa,
përballje që heshtjen e thyen me prani.
Puthje me dhimbjen —
fjalë e pathënë që ndrit në thellësi.
Plagë si alfabet,
shenjë në lëkurë e në kujtim.
Me vdekjen e perballur,
prani pa frikë.
Dritë që vërbon diellin,
errësirë që mbart shkëlqim.
Dita e sotme festë për vitet,
për thyerjet që më bënë shkëmb.
Dhe tani – vetëm prani.
Pa arsye për shpjegim.
Vetë zjarri.
Vetë hija.
Vetë liri.
L.A. 30.04.2025
