Ernest Hemingway dikur shkroi:
“Mësimi më i vështirë që kam pasur për të mësuar si i rritur është nevoja e pamëshirshme për të vazhduar, pavarësisht sa i thyer ndihem brenda.”
Kjo e vërtetë është e papërpunuar, e pastër dhe dhimbshëm universale. Jeta nuk ndalet kur jemi të lodhur, kur zemrat tona janë copëtuar, apo kur shpirti ynë ndihet i rraskapitur. Ajo vazhdon—e pamëshirshme, e pandjeshme—duke kërkuar që ta mbajmë ritmin. Nuk ka buton pauze për dhimbjen, nuk ka pushim për shërimin, as një çast ku bota të tërhiqet butësisht për të na lënë të mblidhemi. Jeta pret që t’i mbajmë barrët në heshtje, të ecim përpara pavarësisht peshës që mbajmë brenda vetes.
Ajo që dhemb më shumë? Askush nuk na përgatit vërtet për këtë. Si fëmijë, na ushqejnë me histori që flasin për qëndrueshmëri, të mbështjella me përfundime shpresëdhënëse—rrëfime ku dhimbja ka një qëllim dhe çdo stuhi largohet për të zbuluar një horizont të ndritur. Por jeta e të rriturit i zbërthen këto iluzione ngushëlluese. Ajo na mëson se mbijetesa rrallëherë është poetike. Shpesh, është thjesht paraqitja kur do të doje të ishe zhdukur, buzëqeshja përmes një dhimbjeje që askush nuk e sheh, dhe vazhdimi përkundër ndjesisë së shkatërrimit nga brenda.
E megjithatë, ne vazhdojmë. Ky është mrekullia e heshtur e të qenit njeri. Edhe kur jeta është e pamëshirshme, edhe kur shpresa duket e largët, ne ecim përpara. Rrëzohemi, thyhemi, biem në gjunjë—por ngrihemi sërish. Dhe në këtë proces, zbulojmë një forcë që nuk e dinim se e kishim. Mësojmë t’i japim vetes ngushëllimin që dikur kërkonim nga të tjerët. Bëhemi ajo zë i butë sigurie që dikur e kërkuam. Dhe pak nga pak, kuptojmë se qëndrueshmëria nuk është gjithmonë për akte të mëdha trimërie; ndonjëherë, është thjesht një pëshpëritje—”Vazhdo.”
Po, është rraskapitëse. Po, është e padrejtë. Dhe po, ka ditë kur pesha e gjithçkaje duket e padurueshme. Por çdo hap i vogël përpara është një dëshmi se nuk kemi hequr dorë. Se ende po luftojmë, ende po mbahemi, ende nuk po lejojmë errësirën të na përpijë. Kjo sfidë e heshtur—zgjedhja për të ekzistuar, për të provuar, për të shpresuar—është akti më i guximshëm që mund të bëjmë.
—
Cili është mësimi më i vështirë që ke mësuar si i rritur, dhe si të ka formuar ai?
