Një ditë, në mes të vjeshtës, një erë e fortë përshkoi pyllin. Retë mbuluan qiellin dhe gjethet kërcejnë në një vorbull të egër. Në mes të kësaj stuhie, një korb që fluturonte mbi fushat u përplas me degën e një peme të vjetër. Me një krrokamë të zbutur, ra përdhe—njëri krah i varej pa jetë.
Korbi u përpoq të ngrihej, të shpaloste pendët, por një dhimbje e mprehtë i përshkoi trupin. Kuptoi se nuk mund ta bënte vetëm. Prandaj ngriti shikimin drejt qiellit, ku zogjtë rrotulloheshin, dhe krroku me shpresë:
— Ndihmë… nuk mund të fluturoj…
Një sorrë po kalonte aty pranë—e pa korbin dhe fishkëlleu përçmuese:
— Ti gjithmonë ishe krenar, fluturoje lart dhe na qeshje neve. Tani kërko ndihmë vetë.
Pas saj fluturonin një merops, një bilbil dhe madje edhe një shqarth—të gjithë kthyen kokën anash, duke hedhur shikime të shkurtra, plot përçmim ose indiferencë.
Korbi uli kokën. I vetmuar, i uritur dhe i plagosur, filloi ta humbte besimin.
Por atëherë, nga një shkurre aty pranë, u dëgjua një zë i hollë dhe i butë:
— Do të ndihmoj, nëse nuk ke frikë nga forca ime e vogël.
Ishte një harabel. I vogël, i padukshëm, gri. Hithi pranë tij, duke mbajtur një copë bukë të thatë në sqep. Pastaj solli një pikë ujë, një strehë me gjethe të thata dhe bëri një fole pranë rrënjëve të pemës.
— Pse po e bën këtë? — e pyeti korbi me zë të dobët.
— Sepse je gjallë. Dhe sepse, sikur të isha rrëzuar unë, do të doja edhe unë që dikush të mos kalonte pa më parë.
Kaluan ditët. Në fillim, korbi nuk mund të lëvizte asfare, por harabeli nuk e braktisi. Ai ndau thërrimet me të, i tregonte për jetën në pyll dhe e ngrohte në netët e ftohta. Dhe kur korbi më në fund mundi të hapte krahun sërish, mendimi i parë nuk ishte për veten, por për mikun e vogël që tani vlente më shumë se kushdo tjetër.
Erdhi shpejt pranvera. Pylli u mbush me dritë dhe tinguj. Por një ditë, ndërsa harabeli po mblidhte fara në një clearing, një skifter u hodh nga shkurret. Gjithçka ndodhi për një çast—harabeli nuk pati kohë as të cicërojë.
Por papritur, një siluetë e zezë u zhyt nga qielli. Korbi, tashmë i fortë dhe madhështor, u hodh, shpalosi krahët aq fuqishëm sa ajri fishkëlloi. U përplas me skifterin dhe e largoi.
— Ti më shpëtove… — pëshpëriti harabeli.
— Jo, ti ishe ai që më shpëtove i pari, — u përgjigj korbi. — Dhe tani e di se mirësia nuk matet me madhësinë e krahut. Dhe zemra… mund të jetë e pafund edhe në një kraharor të vogël.
—
🔴Morali:
Mos përçmo kurrë ata që janë më të dobët se ti. Nganjëherë, janë pikërisht ata që i ke konsideruar të parëndësishëm që bëhen mbështetja jote. Dhe mirësia e dhënë pa pritur asgjë në këmbim, gjithmonë kthehet—kur më së paku e pret, por më së shumti ke nevojë për të.
Nëse do, mund ta përdorim këtë tregim si bazë për ndonjë tekst tjetër ose reflektim më të thellë.
