Ka një gjë të keqe te secili prej nesh. Gjithmonë shikojmë atë që na mungon. Atë që nuk është këtu. Atë që nuk mund ta kemi. Dhe nuk i shohim ata që janë pranë nesh. Bari në kopshtin e tjetrit nuk është gjithmonë më i gjelbër. Në fakt, nuk ka të bëjë as me ata që janë këtu, as me ata që nuk janë. Ka të bëjë me ty. Me jetën brenda teje. Me ndjenjën e mirënjohjes. Me vetëdijen se askush prej nesh dhe asgjë nuk do të qëndrojë këtu përgjithmonë. Dhe se me mëngjesin e ri gjithçka mund të ndryshojë.
Çfarë ka tek njeriu që gjithmonë i merr të mirëqena ata që janë pranë tij? Sikur të mos largoheshin kurrë. Nuk mund t’i planifikosh zemrës se kë do të dojë dhe kë jo. Ajo vetë zgjedh rrugën. Dhe detyra jote është të jetosh. Të ndjesh. Të duash. Ta jetosh këtë ditë sikur mundësi tjetër të mos ketë.
Sido që të jetë, mbaje mend një gjë: shiko pak nga ata që janë pranë teje. Ata që të japin veten e tyre. Ata që do t’i përgjigjen thirrjes tënde për ndihmë. Bota është më e mirë nëse ke qoftë edhe një person të tillë. Mëso ta vlerësosh! Një ditë do ta kesh të nevojshme.
— Mario Žuvela
