Jam një nga të mbijetuarit e bombardimit atomik të Nagasakit

“Jam një nga të mbijetuarit e bombardimit atomik të Nagasakit. Në atë kohë, isha 13 vjeç, në shtëpi, rreth 3 kilometra në lindje të pikës zero.

Ishte 9 gusht 1945. Papritur dëgjova zhurmën e një avioni bombardues dhe menjëherë pas kësaj u përfshiva nga një dritë e bardhë, e fortë dhe verbuese. I befasuar, zbrita me vrap poshtë shkallëve dhe u shtriva në dysheme, duke mbuluar sytë dhe veshët me duar. Çastin tjetër, një valë tronditëse përshkoi të gjithë shtëpinë tonë. Nuk mbaj mend asgjë nga ai moment, por kur erdha në vete, u gjenda nën një derë të madhe xhami rrëshqitëse. Ishte një mrekulli që asnjë pjesë xhami nuk ishte thyer dhe unë shpëtova pa u lënduar.

Tre ditë më vonë, u nisa të kërkoja familjet e dy hallave të mia që banonin afër hipocentrit. Atëherë pashë shkatërrimin e plotë të bombardimit të Nagasakit. Duke ecur me nënën time, kaluam rreth një mali të vogël. Kur arritëm në një qafë mali, pamë poshtë me tmerr: rrënoja të nxira shtriheshin deri në portin e Nagasakit, rreth 3 kilometra larg. Katedralja Urakami, kisha më e madhe prej tulle në Lindje, ishte shembur plotësisht, pa lënë asnjë gjurmë.

Të gjitha shtëpitë përgjatë shtegut, deri në këmbë të malit, ishin djegur deri në themel dhe kufoma shtriheshin të shpërndara rreth tyre. Shumë njerëz, të plagosur rëndë ose të djegur, por ende gjallë, ishin lënë pa asnjë kujdes, krejtësisht të braktisur. U bëra thuajse pa ndjenja, duke mbyllur në vetvete çdo sens të njerëzisë, dhe vazhdova të eci drejt qëllimit tim.

E gjeta trupin e djegur të njërës hallë në rrënojat e shtëpisë së saj, vetëm 400 metra larg hipocentrit, bashkë me trupin e nipit të saj, student universitar.

Shtëpia e hallës tjetër ishte shembur e ishte kthyer në një grumbull drush. Gjyshi im ishte ulur i përkulur, në prag të vdekjes, me djegie të rënda në gjithë trupin. Halla ishte djegur rëndë dhe kishte vdekur pak para se të arrinim ne. Ne ia dogjëm trupin me duart tona. Xhaxhai, i cili fillimisht ishte më pak i dëmtuar, kishte dalë për të kërkuar ndihmë. Por më vonë mësuam se kishte rënë pa ndjenja në një stacion shpëtimi dhe kishte vdekur pas një jave me temperaturë të lartë. Kështu, një bombë e vetme atomike ua mori jetën pesë të afërmve të mi, në mënyrë kaq të pamëshirshme, brenda një çasti.

Vdekjet që pashë atëherë nuk mund të përshkruheshin si vdekje njerëzore. Qindra njerëz po vuanin në agoni, pa mundur të merrnin asnjë ndihmë mjekësore. E ndjeva thellë se, edhe në luftë, një lloj i tillë vrasjeje dhe gjymtimi nuk duhet të lejohet kurrë.”

Para 80 vjetësh, një bombë bërthamore u hodh mbi qytetin e Terumi Tanakës në Nagasaki, Japoni, duke vrarë rreth 70,000 njerëz. Sot, Terumi është 93 vjeç, por armët bërthamore ende kërcënojnë botën tonë. Ai e tregon historinë e tij për të na kujtuar vuajtjet çnjerëzore që të mbijetuarit u detyruan të përballonin dhe për të siguruar ndalimin e armëve bërthamore, të cilat nuk duhet të bashkëjetojnë me njerëzimin.

Shikoni dëshminë e plotë të Terumi Tanakës këtu: https://bit.ly/49vUzRO