Pse njeriu modern është i humbur!?

Njeriu modern jeton në një epokë të përparuar teknologjikisht, ku informacioni rrjedh me shpejtësi, komunikimi është i menjëhershëm, dhe mundësitë duken të pafundme. Megjithatë, përkundër këtyre përparësive, ai shpesh ndjehet më i humbur se kurrë më parë. Kjo humbje nuk është fizike, por shpirtërore, ekzistenciale dhe emocionale.

Në zemër të kësaj humbjeje qëndron largimi i njeriut nga vetvetja. Njeriu modern është i përfshirë në një rrjet detyrimesh, përshpejtimesh, krahasimesh dhe konsumimi të vazhdueshëm që i zbeh vetëdijen për qenien. Ai jeton më shumë për të “dukur” sesa për të “qenë”, dhe ndjenjat shpesh i zëvendëson me reagime, emocionet me emoji, dhe thellësinë me pamje sipërfaqësore.

Një nga arsyet themelore të kësaj humbjeje është ndarja nga natyra dhe nga rrënjët e thella shpirtërore. Njeriu i dikurshëm ishte i lidhur me tokën, me qiellin, me ciklet e jetës, dhe me misterin e ekzistencës. Sot, ai jeton në qytete të zhurmshme, mes dritave artificiale dhe ekranesh që rrëmbejnë vëmendjen dhe e largojnë nga meditimi i brendshëm.

Gjithashtu, humbja vjen edhe nga presioni për të qenë “i suksesshëm”. Ky sukses, i matur me pasuri, famë apo pamje, shpesh është një formë boshllëku e bukur. Njeriu ndjek modele që nuk i përkasin shpirtit të tij dhe e zbeh zërin e brendshëm që dikur e udhëhiqte. Ai harron të pyesë: “Kush jam unë vërtet? Për çfarë kam ardhur këtu?”

Në një botë ku gjithçka është e matshme, e llogaritshme dhe e postueshme, njeriu humb kuptimin e së shenjtës, të misterit, të asaj që nuk ka nevojë të përkthehet në shifra apo në “like”. Vetmia, ankthi, depresioni dhe zbrazëtia shpirtërore janë simptoma të kësaj humbjeje kolektive.

Por edhe pse i humbur, njeriu modern ka mundësinë të rikthehet. Rruga është e vështirë, por e mundur: duke u kthyer kah heshtja, kah natyra, kah dashuria e vërtetë dhe kah vetëdija. Ai duhet të ndalojë, të dëgjojë veten dhe të rikthejë besimin te përjetësia që jeton brenda tij.

Sepse në fund, njeriu nuk është i humbur për shkak se nuk ka rrugë – por sepse ka harruar të shikojë brenda vetes. Dhe aty, në qetësinë që nuk gumëzhin, fillon rikthimi.