Në salla të zbrazëta, endem gjerësisht,
Një figurë e vetmuar, krah për krah,
Me hijet që kërcejnë, të errët dhe të ftohtë,
Zemra ime, barrë e rëndë, plaket.
Qyteti bërtet, një zhurmë e largët,
Një kujtim i jetës, ende që do të vijë,
Por në hapësirën time, një tingull i zbrazët,
Jehona kujtimesh, të humbura, të pagjetura.
Kërkoj ngrohtësi, një prekje të butë,
Një vesh miqësor, për të dëgjuar tufën time,
Por si një fantazmë, unë jam i padukshëm, vetëm,
Një mendim kalimtar, në një botë prej guri.
Nata zbret, një qefin i errët,
Një humor i zymtë, që më mbështjell me zë të lartë,
Mundohem të fle, por sy zgjuar,
Vështro në errësirë, me psherëtima të vetmuara.
Në këtë izolim, rrëfej,
Një mall i thellë, për butësi njerëzore,
Dëshira për t’u lidhur, për t’u parë,
Për të thyer zinxhirët, të kësaj ëndrre të vetmuar.
Poeti: Adam Khan
